Αφίσες που έφτιαξαν τα παιδιά για την παράστασή μας

Τις παραπάνω αφίσες έφτιαξαν τα παιδιά του 8ου Δημοτικού Σχολείου Κορυδαλλού(Β΄τάξη)
"να τις τυπώσουμε σε πολλά χαρτιά και να τις κολλήσουμε παντού ώστε να το δουν όλα τα παιδιά γιατί ήταν πολύ ωραία παράσταση και φτιαγμένη με πολύ αγάπη"

Τα βιβλία ζωντανεύουν

Οκτώ απλά βήματα για να έρθει η μαγική κοτούλα στο σχολείο σας.

ΒΗΜΑ 1ο
Με κάποιο τρόπο μαθαίνεται για την παράσταση "Η μαγική κοτούλα-ένα ρώσικο παραμύθι".
Ο πιο συνήθης τρόπος να μάθετε γι' αυτήν είναι να ακούσετε τα όλο ενθουσιασμό σχόλια άλλων συναδέλφους που είδαν την παράσταση. Τους ζητάτε ένα ενημερωτικό και το διαβάζεται.

ΒΗΜΑ 2ο
Μας  παίρνετε τηλέφωνο, βρίσκουμε μια ημερομηνία που να σας εξυπηρετεί και να την κρατάμε για το σχολείο σας.

ΒΗΜΑ 3ο
 Την καθορισμένη ημέρα το πρωί έρχονται στο σχολείο σας οι συντελεστές της παράστασης και ετοιμάζουν τον χώρο.

ΒΗΜΑ 4ο
Όταν ετοιμαστεί το σκηνικό και οι ηθοποιοί έχουν φορέσει τα κοστούμια τους είναι η ώρα για να αρχίσει η παράσταση.

ΒΗΜΑ 5ο
Τα παιδιά κι εσείς παρακολουθείτε την παράσταση.

 ΒΗΜΑ 6ο
Τα μάτια γεμίζουν από όμορφες εικόνες παραμυθιού, έννοιες κατακλύζουν τα παιδικά μυαλά και οι μικροί μαθητές ταυτίζονται με τον Αλιόσα. Το καλό θέατρο αγγίζει , προβληματίζει, κινητοποιεί τους θεατές
 

ΒΗΜΑ 7ο
Μένουν όλοι ενθουσιασμένοι, τα παιδιά μιλούν με τους ηθοποιούς και συζητούν μαζί τους. Εσείς συμπληρώνεται ένα φύλλο αξιολόγησης και παίρνεται υλικό για δραστηριότητες που θα κάνετε στην τάξη σας με τους μαθητές σας μετά την παράσταση.

ΒΗΜΑ 8ο
Μιλάτε με ενθουσιασμό σε συναδέλφους για την παράσταση που είδατε,τους δίνεται ενημερωτικό και τους παροτρύνεται να δουν κι αυτοί την παράσταση με τους μαθητές τους...

Τα βιβλία μας πάνε πιο ψηλά!

Τι είναι  η φιλαναγνωσία; Ο όρος θα μπορούσε να προέρχεται από το γαλλικό aimer lire (=αγαπώ το διάβασμα) και στόχος της είναι να προκληθεί το ενδιαφέρον των παιδιών για το διάβασμα,  να το αγαπήσουν, να «συνομιλήσουν» με το κείμενο, να εμπλακούν σε αυτό, να καλλιεργηθεί η αισθητική τους, να γίνουν κριτικοί αναγνώστες. Όλα αυτά επιτυγχάνονται μέσα από παιγνιώδεις δραστηριότητες που συνδυάζουν όλες τις μορφές τέχνης, όπως το θέατρο, η μουσική, τα εικαστικά και σχετίζονται με το συγγραφέα, το κείμενο, τη δομή και τις αφηγηματικές τεχνικές του. Έτσι η ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων γίνεται παιχνίδι, ενώ ταυτόχρονα οι αναγνώστες-μαθητές μυούνται στη μαγεία της μυθοπλασίας και διασκεδάζουν δημιουργικά.

Ο ρόλος των δασκάλων σε αυτή την προσπάθεια είναι πολύ σημαντικός, καθώς εκείνοι πρέπει να δώσουν κίνητρο στους μαθητές, να ανακαλύψουν τα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες τους και να τους βοηθήσουν έτσι ώστε να ταυτιστούν με τους ήρωες και να εμπλακούν ευχάριστα στη διαδικασία της ανάγνωσης. Σε αυτή την προσπάθεια παρακινήσεις για διάβασμα όπως «διάβασε ένα βιβλίο για να γράφεις καλές εκθέσεις», «διάβασε για να πλουτίσεις το λεξιλόγιό σου», «τώρα που είναι διακοπές διάβασε κανένα βιβλίο, όπως κάνει ο τάδε», κτλ., δεν έχουν θέση. Το διάβασμα για τους μαθητές παύει να είναι πρέπει και γίνεται θέλω. Όταν συμβεί αυτό, θα έχουμε  πλέον συνειδητοποιημένους αναγνώστες, που θα απολαμβάνουν κάθε αναγνωστική εμπειρία.

ο διαμεσολαβητικός ρόλος του εκπαιδευτικού ώστε τα παιδιά να βλέπουν θέατρο

Για να παρακολουθήσει ένας ανήλικος θεατής μια θεατρική παράσταση θα πρέπει κάποιος ενήλικος να τον συνοδεύσει. Ο νεαρός θεατής δεν έχει το περιθώριο των επιλογών που έχουν οι ενήλικοι, δεν θα ανοίξει εφημερίδες για να διαβάσει θεατρικές κριτικές ή θα συζητήσει με φίλους τι παράστασεις είδαν ώστε να επιλέξει κι εκείνος τις παραστάσεις που θα δει.
Η αλυσίδα λοιπόν παιδί-θέατρο για να υπάρξει χρειάζεται έναν επιπλέον συνδετικό κρίκο που την μετασχηματίζει σε παιδί-ενήλικος-θέατρο.
Συχνά όμως ο ενήλικος γονέας του παιδιού δεν έχει την αντοχή, τον χρόνο κλπ, ώστε να συνοδεύσει το παιδί του στο θέατρο κι έτσι το παιδί δεν βλέπει αρκετές ή καμιά φορά και καθόλου θεατρικές παραστάσεις.

Ο Α. Μπέσιος σε έρευνα με θέμα: «Ο διαμεσολαβητικός ρόλος του εκπαιδευτικού στην επικοινωνία του μαθητή με το θέατρο»[1] επισημαίνει ότι:

α. οι περισσότερες θεατρικές εμπειρίες ενός παιδιού σε ρόλο θεατή αποκτώνται κυρίως ως τμήμα της σχολικής του ζωή και

β. οι εκπαιδευτικοί που συνοδεύουν τους μαθητές στο θέατρο έχουν την ευθύνη για την επιλογή της θεατρικής παράστασης που θα παρακολουθήσουν.

Επομένως η αλυσίδα παιδί-ενήλικος-θέατρο μετατρέπεται σε μαθητής-εκπαιδευτικός- θέατρο και ο εκπαιδευτικός αναδεικνύεται ως ο σπουδαιότερος ρυθμιστικός παράγοντας στην διαμόρφωση της θεατρικής εμπειρίας του μαθητή.

Ειδικότερα ένας από τους στόχους του προγράμματος σπουδών για το νηπιαγωγείο είναι να εξοικειωθούν τα νήπια με την παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων και να αναπτύξουν ορθή στάση και συμπεριφορά ως θεατές αποκτώντας εκείνες τις κοινωνικές δεξιότητες που ως εκείνη τη στιγμή τα περισσότερα δε διαθέτουν.

 

Έτσι λοιπόν ο εκπαιδευτικός οφείλει να λειτουργήσει αντισταθμιστικά ώστε όλα τα παιδιά να αποκτήσουν θεατρικές εμπειρίες, να δουν καλές θεατρικές παραστάσεις, να γνωρίσουν και να αγαπήσουν το θέατρο.

Φωτογραφία από Διημερίδα για το θέατρο και το σχολείο στην Ελευσίνα

Παρά τις όποιες δυσκολίες οι εκπαιδευτικοί ανταποκρίνονται καλά στον διαμεσολαβητικό τους ρόλο κι αυτό είναι κέρδος για όλη την εκπαιδευτική διαδικασία.

---

[1] Στο Θ. Γραμματάς «Θέατρο και Παιδεία» Δ΄έκδοση (βελτιωμένη και επαυξημένη) Αθήνα 2003, σσ. 548-583.

Γιατί αξίζει να το δείτε με τους μαθητές σας...

 

• Γιατί είναι μια παράσταση που ανοίγει πόρτες μαγικές στους μικρούς θεατές, και τους ξαναφέρνει κοντά στο βιβλίο, αγαπημένο αντικείμενο των δικών μας παιδικών χρόνων που τα σημερινά παιδιά τείνουν να το ξεχάσουν μέσα από την έντονη εμπλοκή τους με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. 

• Γιατί είναι μια παράσταση που την ώρα που κάνει τα παιδιά  να γελούν την ίδια ώρα τα προβληματίζει, τα βάζει σε σκέψεις και αναζητήσεις. 

• Γιατί είναι μια παράσταση που ενώ έχει τη δύναμη να κρατάει τα παιδιά καθηλωμένα σε όλη της τη διάρκεια τους επιτρέπει να συμμετέχουν και να κινητοποιηθούν  

Η Ξένια Καλογεροπούλου για το θέατρο για παιδιά

Κάνοντας θέατρο για το πιο ευαίσθητο και το πιο απαιτητικό κοινό, τι διαπιστώσατε, τι αλλάξατε; Το θέατρο σίγουρα είναι και σχολειό αλλά είναι και μία γιορτή που δεν είναι όμως μόνο για κέφι και ξεσάλωμα, αλλά αφήνει κάτι μέσα σου. Ειδικά στα παιδιά αυτό που μετράει είναι να πάρουν κάτι μαζί τους. Αυτό μπορεί να είναι ένα ερώτημα, ένας προβληματισμός, δεν είναι απαραίτητο να πάρουν ένα σύνθημα. Το θέατρο για παιδιά πρέπει να έχει ένα πρώτο επίπεδο πάρα πολύ καθαρό που να κερδίζει τους μικρούς θεατές από την πρώτη στιγμή. Πρέπει να έχει και άλλα επίπεδα, πιο κρυμμένα, αλλά και κάποια μυστικά. Να κάνει τα παιδιά να σκέφτονται και να ονειρεύονται.

Επειδή τώρα υπάρχει όλο αυτό το θέαμα που βασίζεται πάρα πολύ στην τεχνολογία, καθώς τα παιδιά από πολύ μικρά βλέπουν στην οθόνη του υπολογιστή τους ή στην οθόνη του σινεμά πράγματα που βασίζονται σε ένα σωρό εφέ, αυτό είναι κάτι που πιστεύω ότι δεν πρέπει να το κάνουμε στο θέατρο, εκτός και αν έχει έναν ειδικό λόγο να χρειάζεται. Είναι πολύ πιο ουσιαστικό να δείχνουμε πώς μπορούν όλα αυτά να τα κάνουν οι άνθρωποι, οι καλλιτέχνες, οι ηθοποιοί και να σου δίνουν την αίσθηση ότι όλα αυτά τα περίπλοκα πράγματα υπάρχουν, χωρίς όμως να υπάρχουν. Το θέατρο μπορεί να είναι μαγικό αλλά είναι συγχρόνως ένα χειροποίητο παιχνίδι.

Από συνέντευξη στην Μάνια Ζούση  στο in2life 19/1/12